“Ik ga dit echt niet doen” zegt hij met een bibber in zijn stem. “Kijk me aan, je kunt dit, we gaan dit samen doen. Ik vang je hier op. Het komt goed. We tellen tot 3 en dan ga je”.
Ik zie de verandering in zijn ogen. De beslissing om over te stappen van “dit durf ik niet” naar “ik ga dit doen”. Ik tel tot drie, hij vindt mijn ogen en hij gaat. 10 meter boven de grond zoeft hij aan een metale kabel mijn kant op. De angst overwonnen.
Julian zou niet de enige zijn die die dag boven zichzelf uit zou stijgen. 5h na het adventure park zou ik tijdens het raften met Robin naar de top van een rots klimmen. Daar springt ze, ondanks haar enorme vrees voor hoogte onder luid applaus 8,5m naar beneden.
Van beide momenten heb ik geen foto’s. Ik was namelijk maar met één ding bezig: hen.
En toen ik ‘s avond laat wakker lag in de van vroeg ik me echt af wanneer ik dat zelf voor het laatst had gedaan. Wanneer heb ik voor het laatst echt iets gedaan waarvoor ik bang was, maar wat ik eigenlijk zo graag wilde.
Maar vooral.
Wanneer kon ik er zo voor iemand zijn. Van zo dichtbij ervaren hoe iemand de drempel over gaat en groter aan de andere kant eindigt. Wanneer was ik voor het laatst de coach van een held in wording en zou ik dat niet stiekem iedere dag moeten zijn.
Submit a Comment