De doorns van Zuid-Afrika

12:43
164 km rechtdoor zegt de navigatie. De kids zitten achterin met 2 schermpjes en een grote pot snoep.

Iedere 20 min mogen ze iets uit de pot halen en leest Julian een big five weetje voor. Hij is bijna een uur bezig geweest om de weetjes op te zoeken en op te schrijven. Ze staan in een groot handschrift op twee aan elkaar geplakte vellen papier die steeds ergens tussen pook en koffiehouder wordt teruggelegd. Nog 2 uur rijden en we kunnen de safari starten.

13:21
De mannen bij de pomp maken er een feestje van. Dat iemand bij jouw pomp iemand is die jouw fooi geeft zal ergens meespelen. Er wordt Afrikaans gesproken en Engels en nog een derde taal. Zuid-Afrika kent 11 officiële talen. Ik vergeet de mannen op de foto te zetten. De fooi vergeet ik niet.

13:30
101 km geeft de teller inmiddels aan. De vallei waar we in rijden snijdt door de ruwe rotswanden links en recht heen. Even laten rijden we door “De doorns”, een arbeidersstad met 11.000 inwoners. Het is een surrealistische omgeving. Eenvoudige huisjes of krotten waar de aangelegde stroom netjes doorheen loopt. De kinderen komen net uit school. De nette uniformen steken schril af bij de omgeving. Ondanks de droogte zijn de wijngaarden groen, vooral door de rivieren die hier samen komen. Daar werken de arbeiders. Al sinds 1800.

16:42
De sunset game safari is heel bijzonder. Nog nooit hebben we zo dicht -een meter- van de koning van de jungle af gestaan. De kinderen genieten. Julian voorin bij de gids, Robin bij papa op de knie en Eise slapend in de schoot van mama.

18:00
De safari zit erop. We hebben geen contant geld meer voor de fooi. De shop is dicht en er zit geen pinautomaat. Ik krijg van de kinderen op mijn kop dat ik nier meer contant geld bij me heb. Terecht.

We lopen naar de bar aan het prachtige zwembad. Er liggen lekker ligbedden en grote witte parasols. Als je mazzel hebt zie je de olifanten langs lopen. Het voelt super decadent en het voelt niet goed.

De te witte mensen zijn aan het verbranden terwijl ze in het water aan de bar aan hun cocktail zitten. De gekleurde mensen van de bediening kijken ernaar. Hun collega’s die ons die dag meenamen zitten bij de uitgang te kijken of ze een lift naar huis kunnen meepikken. De kinderen zien het niet. Die genieten van het water en daarna van het lopend buffet.

20:36

Ook de route naar huis is buitengewoon. De bergen steken sterk af tegen de lucht die donker blauw is gekleurd. De weg brengt ons ook weer bij “De doorns”. Het dorp is veranderd in een gevangeniskamp. Boven de hutjes toornt één paal uit die wij alleen kennen uit stadions waar felle lampen aan hangen. De paal verlicht een hele wijk. Er zijn veel mensen op de been langs de weg of gewoon midden op de weg. Sommige proberen fruit te verkopen terwijl de vrachtwagens en wijzelf met 80 km per uur door het dorp denderen. Yvanka legt haar hand op mijn arm en we zeggen veel zonder iets te zeggen. Het dubbele gevoel waarmee we het resort opreden nemen we naast prachtige herinneringen ook mee naar huis.