Afgelopen donderdag stond Voys in de finale van de Groninger ondernemings prijs. ESKA won en dus werd Voys samen met Bos en Bos Catering tweede. Het was een onwijze eer om Voys & Groningen op dit podium te mogen vertegenwoordigen.
Voys en de bedrijven die eruit zijn voortgekomen zijn inmiddels 10 jaar oud. We zitten in 3 landen, over 4 locaties en er werken iets minder dan 100 mensen bij de bedrijven. Dagelijks zorgen we ervoor dat bijna 15.000 ondernemingen kunnen bellen en door een open, persoonlijke en ondersteunende organisatie te zijn maken we de telecomsector een beetje mooier. Dat klinkt allemaal geweldig, maar voor mijn gevoel staan we pas aan het begin van deze reis.
Die reis begint met mijn ouders, die me wel voor gek verklaarde toen ik een telecomoperator op ging richten, maar dat nooit tegen me hebben gezegd.
Die reis vervolgt zich op een heel dun pad. Een pad waar ik dankzij mijn lieve Yvanka nooit alleen liep. Je was er altijd als het even niet lekker liep en dat was de eerste 5 jaar vaak. Iedere euro ging terug in het bedrijf en we hielden de eerste jaren bijna niets over. Dat was helemaal niet makkelijk, maar jouw geduld bezorgde mij en ruim 90 mensen een hele leuke baan. Dank voor dat geduld, voor je liefde en onze drie prachtige kinderen. Ik vind het mooi om je te volgens op jouw ondernemersweg en ik ben onwijs trots op je.
Tijdens de reis ontmoet je bijzondere mensen die je verder helpen. Je vrienden, je lieve broertje en zusje, maar ook de klanten die ons het vertrouwen geven. En je ontmoet heel veel lieve collega’s. Van jullie wordt veel gevraagd, omdat we als organisatie niet altijd voor de makkelijke optie kiezen. Als ik echter naar de foto’s kijk van een weekend schier of naar de video’s die we af en toe opnemen, dan zie ik alleen maar blij gezichten en dat maakt het volgens mij allemaal waard.Dank voor jullie tomeloze inzet, energie en enthousiasme.
Robert Frost schreef het prachtige gedicht –The Road Not Taken– over de reizen die wij maken. Ik vind het zo passen bij het ondernemerschap en zo passen bij Voys.
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference
Dank dank dank.
Submit a Comment